Çocuğunuza elinizden gelen her şekilde yardım etmeye çalışırken ona gereğinden fazla yardım ediyor olabilirsiniz.
Çocuk gelişimi üzerine kitapları bulunan yazar Julie Lythcott-Haims helikopter ebeveynliğin çocuklara olan etkisini şu sözlerle açıklıyor: “Çocuklarımıza yardımcı olmayı her şeyden çok istiyoruz ve onları karşılaşacakları her acıdan, başarısızlıktan koruyoruz. Ama aşırı müdahaleci olarak aslında onlara zara veriyoruz. Yetişkinlik dönemlerinde sahip olmaları gereken becerileri geliştirmelerini engelliyoruz.”
Eğer çocuğunuzun hayatıyla aşırı derecede iç içeyseniz, karşılaştığı her problemi siz çözüyorsanız hayatını nasıl yönlendireceğini öğrenmesini ve problem çözme becerilerini geliştirmesini engelliyorsunuz.
Yaygın bir görüşe göre de helikopter ebeveynlik üniversite öğrencileri arasında artan ruhsal sağlık sorunlarının bir sebebi olarak değerlendiriliyor. 2013 yılında 100.000 üniversite öğrencisiyle yapılan bir çalışmaya göre, öğrencilerin;
- %84’ü yapmak zorunda olduklarından dolayı boğulmuş hissediyor
- %60’ı kendini çok üzgün olarak değerlendiriyor
- %57’si kendini yalnız hissediyor
- %51’i kendini aşırı kaygılı olarak değerlendiriyor
- %8’i de ciddi olarak intiharı düşünüyor
Lythcott-Haims’e göre ebeveynler kendilerini geriye çekmeyi öğrenmek zorunda. Bunu yaparak çocuklarının kendi başlarının çarelerine bakmayı öğrenmeleri daha kolay olacak.
Anne babalar çocuklarına kendilerine yeterli gelmeyi öğretebilmek için kendi koruyucuları olmalarına izin vermek durumundalar. Eğer her an etraflarında olur ve sürekli hayatlarına müdahale ederlerse çocukları ilerleyen zamanda ihtiyaç duyacakları becerileri geliştiremezler. Hata yapmak, başarısız olmak öğrenme fırsatı olabilir çocukların tecrübe kazanmasını sağlar ama aşırı korumacılık çocukların daha savunmasız olmasına sebep olur.
Çocuğunuz sandığınız kadar korunmaya muhtaç ve güçsüz değil sadece ona kendini gösterebileceği alanı vermelisiniz.
Kaynak: http://www.yourtango.com/2016285093/if-you-helicopter-parent-youre-seriously-damaging-your-kid