Takıntı hastalığı çocuk ve gençlerde de oluşabilen bir sorundur. Çocuklarda en sık olarak 7 yaşında görülür. Ortalama başlangıç yaşı ise 10’dur.
Çocuk ve Ergenlerde Takıntılar
Her ne kadar geçmiş dönemlerde çocuklarda ortaya çıkış nedeni olarak çok sayıda psikolojik kuramlar öne sürülse de, günümüzde bu nedenlerin tamamıyla biyolojik temelli olan nöropsikiyatrik bir hastalık olduğu kabul edilmektedir. Çocuklarda da hastalık, yetişkinlerde olduğu gibi takıntılar ve zorlamalar (davranışlar)la kendisini gösterir.
Takıntı yani tıbbı adı olarak obsesyon, istenmeden zihne yerleşen yineleyici düşüncelerdir. Çocukluk çağlarında bu düşüncelerin sadece takıntı olarak zihni meşkul etmesi belki fark edilmesi zor bir durum olsa da bu durum kendisini zorlamayla yani düşündüğü takıntıya göre hareket etmeyle açığa çıkarır. Erken dönemde ve yaşta fark edilen takıntıların tedavisi, kişinin akıl ve mantık gelişimi döneminde daha kolaydır. Çocuklar takıntı halini alan düşüncelerin ne derece mantıklı ne derece gereksiz ya da doğru yanlış olduğunun farkına varamazlar. Bundan dolayıdır ki bu durumdan rahatsızlık duymazlar.
Yapılan araştırmalarda çocuklarda en sık görülen takıntıların şunlar olduğu belirtilmektedir:
- Kötü bir şey olacak düşüncesi,
- Hastalık bulaşacağı düşüncesi,
- Kirlilik ,
- Yasak veya şiddet içeren düşünceler,
- Birinin öleceği veya hastalanacağı korkusu,
- Simetri,
- Cinsel içerikli düşünceler,
- Anlatma, sorma onaylatma ihtiyacı.
Çocuklarda bu takıntıların davranışa dönüştüğü durumlar ise şunlardır:
- Yıkama,
- Tekrarlama
- Kontrol etme,
- Düzenleme,
- Sıralama,
- Sayma,
- Dokunma,
- Tekrar tekrar düşünme
- Biriktirme.
Çok fazla yerleşmiş ve ilerlemiş, yıllar boyu bunların takıntı olduğunun bile farkına varılmamış takıntıların tedavisi daha zordur. Bu nedenle de çocuklarda ve gençlerde bu durumun ark edilmesiyle birlikte hemen tıbbi destek alınmalı ve bir uzman hekime başvurulmalıdır.
Takıntıların çocuklarda sanıldığından daha fazla görüldüğü ancak çocukların, büyüklerin kendilerini ayıplayacağı, kızacağı düşüncesiyle bu takıntılarını gizleme yoluna gittikleri belirtilmektedir. Bu da hastalığın teşhis edilmesinin ne derece zora düşen bir durum olduğunu ortaya koymaktadır. En ufak bir durum sezen anne ve babaların bu durumu göz ardı etmemesi ve çocuklarını göz takibine alması yararlıdır.