Sosyal fobinin nedenlerini ve doğasını kavrayabilmek sosyal fobi tedavisi için çok önemlidir. Kişinin çocukluktaki yanlış öğrenmeleri, olumsuz deneyimleri, yanlış anne baba tutumlar sosyal fobiye neden olabilir.
Hastalığın başlangıcı ergenlik döneminde olmasına rağmen, sosyal fobi hastaları tedavi için yıllar sonra başvurmaktadır. Bu gecikme majör depresyon ve madde kötüye kullanımı gibi ek psikiyatrik bozuklukların gelişmesinin yanı sıra sosyal ve mesleki işlevsellikte, okul başarısında önemli ölçüde bozulmaya yol açmaktadır. Bu durumda sosyal fobinin erken tanı ve tedavisi büyük önem taşımaktadır.
Yanlış inanışlar bu hastalarda anksiyeteyi ateşler ve daha fazla olumsuz bilişler gelişmesini körükler. Sosyal ortamlarda ufak hatalar veya kaygının anlamı ile ilgili inanışlar sosyal anksiyete bozukluğu olan hastada bu olaylara verilen duygusal tepkiyi artırırlar. Özellikle üç inanç ufak olayların bir felaket olarak algılanmasına yol açar: Hatalar, hatta çok ufak hatalar bile kişinin sosyal olarak beceriksiz olduğunun kanıtıdır, Sosyal ortamlardaki anksiyete yanıtı kendi başına kişinin kusurlu ve başarısız olduğunun işaretidir, “Normal”den sapma gösteren herhangi bir hareket kişinin kusurlu olduğuna ve reddedilmeyi hak ettiğine dair ek kanıtlardır
Sosyal fobinin nedenlerine yönelik çalışmalarda biyolojik ve çevresel etkenlerin sosyal fobi gelişmesinde diğer nedenlerden çok daha belirleyici olabildiği vurgulanmaktadır. Biyolojik yatkınlıkla ilgili olarak bebeklik dönemindeki sürekli bir davranışsal ketlenme ile giden tutumların erken bir belirleyici olabileceği bildirilmiştir. Bu tutumlar daha çok panik bozukluğu olan anne babaların çocuklarında görülmektedir. Ve bu çocuklar büyüdükçe çok utangaç olabilmektedirler. Ketlenmiş çocuklar, çocuklukta başlayan anksiyete bozuklukları açısından yüksek risk altındadır ve ilerde gelişecek anksiyetenin belirleyicisi olabileceği üzerinde durulmuştur. Sosyal fobisi olan kişilerin en azından bir kısmı çocukluğunda davranışsal ketlenme göstermiş olan kişilerdir.
Sosyal fobisi olan kişilerin birinci dereceden yakınlarında sosyal fobi ortaya çıkma olasılığı, sos-yal fobisi olmayan kişilerin aynı yakınlarıyla kıyaslandığında yaklaşık üç kat daha fazladır. Bozukluğun bazı ailelerde daha fazla görülüyor olması genetik bir bağ yanında anne babaların bazı davranışlarının çocukta sosyal fobi gelişmesi üzerine doğrudan bir etkisinin olabileceğini düşündürmektedir. Psikolojik yatkınlığı araştırmaya yönelik çalışmalarda, sosyal fobisi olan kişilerin anne babalarının diğer anne babalara göre daha reddedici, bununla birlikte daha fazla koruyup kollayan kişiler oldukları gösterilmiştir. İleri derece anksiyeteli bir anne baba örneğinde, anne ya da baba çocuk üzerinde o kadar aşırı koruyucu ve kollayıcı olabilir ki onun kendi başına araştırma ve inceleme gereksinimini engelleyebilir. Böyle bir engelleme çocuğun özerkleşmesini ve kendine güven kazanmasını zorlaştırır. Sürekli bir korku içinde olan çocuk savunma düzeneği olarak kaçınmayı kullanır ve insanlarla karşı karşıya gelme yaşantısını yaşayamaz. Bu da önemli bir takım baş etme belirtilerinin gelişmesini önler.
Sosyal fobiklerin korkusu başka insanlarla birlikte olmakla ilgili olduğu için, diğer fobilerdeki gibi kaçınmak o kadar kolay değildir. Toplumla var olabildiğimize göre başka insanlarla iletişim kaçınılmaz olacaktır. Bu nedenle sosyal fobinin bir uzman yardımıyla tedavi edilmesi gerekmektedir.