Modern yaşamda insanların iş ilişkilerinde karşılaştıkları zorlukları tanımlayan tükenmişlik sendromunu ilk kez 1974 yılında Freudenberger “enerji, güç veya kaynaklar üzerindeki aşırı taleplerden dolayı tükenmeye başlamak” olarak tanımlamıştır . Kişinin iş ortamındaki deneyimleriyle karakterize olan ve çok değişik olumsuz sonuçlara neden olan bu sürecin tanınmasına en çok katkı sağlayan kişi ise Maslach olmuştur. Maslach tükenmişliğin temel özelliklerini; enerji kaybı, motivasyon eksikliği, diğerlerine karşı olumsuz tutum ve etkin olarak diğerlerinden geri çekilme olarak ifade etmiştir.
Bakker ve arkadaşları , sendromu, insanlara yardım hizmeti sunulan ve duygusal taleplerin yoğun olduğu mesleklerde çalışan idealist kişilerde görülen kronik stres süreci olarak tanımlamışlardır.
Cherniss tükenmişlik sendromu sürecini iyi tanımlayan araştırmacı olmuştur. Cherniss’e göre, sendromun süreci, iş sıkıntısına karşı kişinin davranış ve tutumlarındaki olumsuz cevaplar ile başlamaktadır. İlk olarak, kişi kendi kaynakları-donanımları ile iş ortamındaki beklentilerin dengesizliğini fark etmektedir. Bu durum, süreci ikinci aşamaya götürmektedir ki burada hızlı bir şekilde duygusal yorgunluk ve gerginlik yaşanmaktadır. Üçüncü aşama ise davranış ve tutumlarda değişimi içermektedir; hizmet verilen kişiye mesafeli, duygudan uzak yaklaşımlar sergilenmektedir. Cherniss bu durumu, çalışanın gelen istekler karşısında yaşayacağı duygusal sıkıntıyı önlemek için yaptığı bir savunma olduğunu belirtmiştir. Bu savunmada kişi ilgisiz, mesafeli ve alaycı bir tutumu tercih etmektedir.
Browers ve arkadaşlarına göre tükenmişlik sendromu kişinin psikopatolojisine bağlı olmayan bir durumdur. Sendromu yaşayan kişinin daha önce aynı işte verimli ve etkili bir performans sergilediği bir dönemi olmuştur. Bu kişiler önceki durumlarına gelebilmek için mutlaka bir dış desteğe veya profesyonel bir yardıma ihtiyaç duyacaklardır.