Facebook hesabınızı girin, bir gönderinin altındaki yorumlara bakın ve acımasız bir yorumla karşılaşmanızın kaç saniye sürdüğünü hesaplayın. Çok fazla değil, değil mi?
İnsanlar bazen böyle acımasız ve gıcık olabilirler, Yale Üniversitesi’den psikologların yaptıkları bir araştırmada ise neden bazı insanların böyle gıcık bazıların ise iyi oldukları açıklanıyor.
Adam Bear ve David Rand katılımcıların bencil ya da yardımsever olacakları, iki seçenekli bir oyun tasarladılar. Oyun sonucunda yapılan ödemeler değişkendi. Kimi zaman bencil olmaya para verilirken kimi zaman işbirliği yapmaya ödeme yapılıyordu.
Çalışmaları evrimsel oyun teorisindeki işbirliğini, davranışsal tutum, sezgi ve planlama tabanına dayanıyordu. Yani araştırma sezgilerimizin hangi yönde kullandığımıza ve birisiyle birlikte çalışıp çalışmamaya nasıl karar verdiğimizi araştırıyordu.
Sonuç olarak, gıcık bir insan olmak doğuştan gelen bir şey değil fakat etrafınızda ne kadar fazla böyle insan varsa böyle gıcık birisi oluyorsunuz. Daha arkadaş canlısı bir ortamdan gelen, daha destekleyici birileriyle birlikte olan insanlar ise daha iyi insanlar haline dönüyorlar. Tam tersi bir ortam ise bu kişilerin acımasız birer pislik olmasına yol açabiliyor.
Yani eğer bir insan pisliğin tekiyse muhtemelen hayatındaki kişiler de ona benzeyecektir.
Buna ister çevrenin etkisi diyelim istersek de üzüm üzüme baka baka kararır.
Çevrenizdeki insanları değiştirdikçe de bu tip kişilerle karşılaşma şansınız daha aza inmiş olacak.